Główne obszary niesprawności po udarze mózgu dotyczą funkcji: mowy, ręki i nogi. Dla pacjenta bezpośrednio po udarze mózgu priorytetowym celem rehabilitacji jest możliwość wstania z łóżka. Chcemy być samodzielni w załatwianiu potrzeb fizjologicznych! Stąd skupienie się w pierwszej kolejności na terapii nogi. Gdy pacjenci już mogą przemieszczać się – nawet jeśli tylko z pomocą chodzika czy kuli – kolejnym priorytetem rehabilitacyjnym staje się…
I tutaj obserwuję ciekawą zależność. Z mojego doświadczenia terapii osób po udarze mózgu wynika, że kolejne priorytety rehabilitacyjne pacjentów w dużej mierze zależą od … płci. Dla większości kobiet ważniejsze jest odzyskanie funkcji mowy, a dla mężczyzn funkcji ręki! Nie chcę wypowiadać się o przyczynach tego zjawiska, choć mam pewne hipotezy. Faktem jest jednak, że kobiety koncentrując się na odzyskaniu mowy, częściej zaniedbują terapię ręki. Gdy już jakoś radzą sobie z codziennymi czynnościami, to powrót do pełnej sprawności ręki odkładają „ad calendas graecas” (na święty nigdy). A z upływem czasu staje się to samospełniającą przepowiednią: mięśnie i ścięgna stopniowo ulegają zwłóknieniu, zanikowi i sztywności w przykurczu. Niestety tym niepoddającym się już leczeniu. A przecież można – i trzeba – zadbać też o rękę aby podtrzymać jej ruchomość nawet gdy jeszcze nie wraca jej funkcjonalność. Bo wtedy jest szansa, że większa sprawność wróci!
Zapraszamy do Gabinetu Terapii Ręki oraz na Intensywne Turnusy Terapeutyczne. Więcej informacji TUTAJ
